بود و نمود

به اندازه بود باید نمود       خسارت نبرد انکه ننمود و بود (سعدی) 

انچه اصل و اساس است بودن است نه نمودن. 

نمودن فرع بر بودن است . بودن امر فی نفسه است و فاعلیت فاعل  در ان بی نیاز از قابلیت قابل است . اما نمودن برایند فاعلیت فاعل و قابلیت قابل است . و از همین راه است که امام جواد فرمود : القصد الی الله تعالی بالقلوب ابلغ من اتعاب الجوارح بالاعمال . آهنگ خدا کردن با قلب یعنی مرکز عزم و اراده(بود)  رساناتر است از به رنج افکندن اعضای ظاهری با افعال ظاهری (نمود) 

روزها گر رفت گو رو باک نیست     توبمان ای که چون تو پاک نیست . 

پس اگر اندیشه مان را صاف کنیم و همچون اینه بی سو و بی الایش و در تسلیم محض جلوی خورشید حقیقت بگیریم خود بخود بودراستین ما را بازتاب خواهد داد .بودی که عین اوست و لا هو الاهو.