فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم
انچه از فلسفه برجای می ماند نه ساختن نظریه های عام بلکه فعالیت ساده پرسشگری بنیادین به طور کلی است . انچه ما فلسفه یا ادبیات می نامیم چیزی جز بازی بی پایان نشانه ها و دال ها نیست و یگانه راه رهایی انسان رهاشدن او از این بازی بی سرانجام و در پرانتز نهادن جهان برساخته همین زبان است . و از انجا که در سایر کنش ها و دانش ها نیز ما نشانه ها را به کار می بریم و از همین رو ناخواسته و نااگاهانه در چارچوب اسطوره های خودساخته و دیگرساخته گرفتار می شویم غور بیشتر در این دنیای کثرت ها جزدور شدن از ان وجود بحت و بسیط و ژرف و گرفتار امدن در دیالکتیک بی سرانجام تضادها و دوگانه ها نتیجه ای در بر ندارد و هرگونه کنشگری و دانش ورزی در این پهنه چیزی جز بازی با نشانه ها و نام ها (انما الحیوه الدنیا لعب و لهو )و فرورفتن در بیابان گمراهی و دورشدن از خردورزی و تفکر راستین و زیبا و شوق افرین در پی ندارد. از همین رو است که ژرف نگری و مراقبه همیشگی و یاداوری نسبت به این بازی ای که البته ضرورت گذر از دنیا و رابطه با ان است موجب می شود دچار از خودبیگانگی نشویم . در غیر این صورت بی انکه متوجه باشیم خود- مان یعنی ان فردیت یگانه و بی همتا و سرشار از معنای فی نفسه را در انچه زندگی دنیا می نامیم - و درواقع چیزی جز بازی نشانه ها با اعضاء و جوارح و جوانح و قلب و عقل و عزم ما نیست --گم می کنیم و انگاه :خسروا انفسهم ...فانسیهم انفسهم (جان مان را فراموش می کنیم و در واقع انرا می بازیم ) .
سلام
مدت ها است که به کانالیزه شدن تفکر انسان توسط زبان/ اسطوره ها/ طرح واره ها/ مکاتب فلسفی و فکری مختلف میاندیشم. بعضی جاها به این نتیجه میرسم که بعضی چیز ها را نباید آموخت بلکه باید شخصا تجربه کرد. چون آموختن برخی چیز ها ممکن است ذهن بکر انسان را دچار سوگیری کند.
به نظرم بیشتر باید به دنبال آموختن روش تفکر بود تا محصول تفکر آن هم محصولات تفکر دیگران. تا وقتی تنها از محصول تفکر دیگران استفاده می کنیم و خودمان تولیدی نداریم تنها یک مصرف کننده ایم.
سلام برشما . با شما کاملا موافقم .