لسان الغیب

ای قصّه بهشت ز کویت حکایتى             شرح جمال حور ز رویت روایتى‏

أنفاس عیسى از لب لعلت لطیفه ‏اى             آب خِضِر ز نوش لبانت کنایتى‏

کِىْ عِطرساى مجلس روحانیان شدى             گل را اگر نه بوى تو کردى رعایتى‏

هر پاره از دل من و از غصّه قصّه‏ اى             هر سطرى از خصال تو وز رحمت آیتى‏

در آرزوى خاک درِ یار سوختم             یاد آور اى صبا که نکردى حمایتى‏

اى دل به هرزه دانش و عمرت به باد             رفت صد مایه داشتىّ و نکردى کفایتى‏

بوى دل کباب من آفاق را گرفت             این آتش درون بکند هم سرایتى‏

در آتش ار خیال رخش دست میدهد             ساقى بیا که نیست ز دوزخ شکایتى‏

دانى مراد حافظ ازین درد و غصّه چیست             از تو کرشمه‏ اىّ و ز خسرو عنایتى